ققنس: زنجیر

پنجشنبه

زنجیر

من هنوز با بیداری نشسته ام .
تاطلوع صبحی، دیگر را،

قلم زنیم؛

از سررسید زندگی.
و تلاشی دیگر، به شوق فردا
اما!
بی خبر،
ما،
زندگی،
مرگ،
حلقه های، یک زنجیریم.
متصل،بی انتها!
پشت فردا!
مرگ،آرام در، انتظار!
تا قلم زند؛
یکروز, ما را،
از سر رسید؛
دنـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــیا!!

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر

می ترسم رویاهایم،

جان گیرد.
موجی به بلندای سقف آسمان، گلدانی، که باید آبش داد
اما نمیدانی کجاست!
فریادهایی که از ته دلت بر می آید برای کمک به آدم ها اما کسی صدایت را نمیشنود.
دویدن از دالانی تو در تو برای رسیدن به نور،
نفست به شماره می افتد و درمیابی که هنوز در دالانی وآرزو می کنی کاش بیدار شوم.
دیدن فردا در خواب اما آسمانی در کار نیست.
تنها پرواز را در خواب دوست دارم،بی بال.
در حال دویدن قدمهایت بلند و بلندتر میشود ومی بینی همه رااما از بالا.