ققنس: من باب تو

دوشنبه

من باب تو

رسم روزگار این است
میفهمی؟
روز اول همه او بودم و
روز آخر، من را هم نمی شناخت.

-بی بهانه سلام کردم
او تلافی کرد
بی بهانه رفت!

-زندگی ام بود
خود را به مردن زد!
تا نفس را از من بگیرد.

-من هنوز تنهام

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر

می ترسم رویاهایم،

جان گیرد.
موجی به بلندای سقف آسمان، گلدانی، که باید آبش داد
اما نمیدانی کجاست!
فریادهایی که از ته دلت بر می آید برای کمک به آدم ها اما کسی صدایت را نمیشنود.
دویدن از دالانی تو در تو برای رسیدن به نور،
نفست به شماره می افتد و درمیابی که هنوز در دالانی وآرزو می کنی کاش بیدار شوم.
دیدن فردا در خواب اما آسمانی در کار نیست.
تنها پرواز را در خواب دوست دارم،بی بال.
در حال دویدن قدمهایت بلند و بلندتر میشود ومی بینی همه رااما از بالا.